BİR VARMIŞ BİR YOKMUŞ (Şiir)
Facebook Twitter Pinterest LinkedIn BİR VARMIŞ BİR YOKMUŞ Bil ki içimde hüzünle yoğrulmuş bir bahçe var, Gözlerimden yaşlar değil, öyküler akar. Yalnızlık benimle raks […]
BİR VARMIŞ BİR YOKMUŞ
Bil ki içimde hüzünle yoğrulmuş bir bahçe var,
Gözlerimden yaşlar değil, öyküler akar.
Yalnızlık benimle raks eder, sessizce konuşurum,
Issız ovaların nehri kalbim, derinlerde yol arar.
—–
Kalbimin son kapısı artık kapanmış, taşa dönmüş,
Bir zamanlar volkan kükremesi ruhum, sönmüş
Mutsuzluğun yükünü taşır cılız omuzlarım,
Diğerleri gülümserken, gözlerim görmeye küsmüş.
—-
Ölümü yaşadım, hayatın sırlarını çözmeye çalışırken,
Sonsuzluğu beklemişim, seni gelecekmiş gibi beklerken.
Gülümseme geçmişteydi, şimdi mutsuzluğun namesi dilimde,
Mazide ki derin boşluğun karanlığında ömrüm çürürken
—-
Ey sessiz ölüm, kimdesin, adını bakışlarımda taşırım,
Zamanın akan sularına kulak verir, ruhumda taşarım.
Hıçkırıklarım duyulur her yerde, içimde bir fırtına,
Dokun ruhuma, çek beni, karanlıkta da yaşarım
—-
Umut diyarının sultanı, duyar mısın meftunun sessizliğini,
Başımı çevirip gitsem, hasret türküsü giyer mi gelinliğini.
Yaralarımı kurutmaya çalışırken gözlerimdeki yaşlar,
Hıçkırığa pranga sözlerim, sussam anlar mı o sevdiğimi