YANMAK
Ahh! Söndü ateşim çamurdan yapma
evimde,
Bir Züleyha doğdu en kesif derin düşümde
Gel tezyin et beni, hasretine vurgun
gönlümde
Ya da al tutuştur aşk denilen
kara büyünde
İmbatların okşuyor şuurumu, kalbimde
şarkın
Karda güneş, buzda çiçek, alevler suya
hasret
Minyatür rüyalarım, arşında namene
dargın
Kangren şiirler köle olmuş
zincirlere esaret
İnsan yanarken de donarmış, ateş hep
bahane
Onarırken, gönül yıkmak evcilikten kalmış
virane
Ocağı yakan sensin kaynayansa hep
ben
Yağmurlar mazeretmiş
ağlayanım hep divane
Meftun
